Ten, kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.

Ew.wg św. Marka (13,13)

 

Każdy z nas ma swoje plany i ciche marzenia -

To im podporządkowane są nasze cele i dażenia.

 

Żeby osiągnąć jakiś cel, potrzebujemy wytrwałości -

I to niezależnie od naszej urody, czy też wielkości.

 

Wytrwałości potrzebuje dziecko, które chodzić zaczyna,

Potrzebuje jej człowiek, który na wysoki szczyt się wspina.

 

Bez niej nie doleci ptak do ciepłego kraju,

Bez niej też nie wzejdzle ziarno w miesiacu maju.

 

Wytrwałości w powołaniu potrzeba kapłanowi,

Jak w małżeństwie żonie czy też jej mężowi.

 

Bez wytrwałości nie uda się Rycerzowi Małemu,

Skierować grzeszników ku Jezusowi Miłosiernemu.

 

Wytrwałość - to cierpliwe dążenie do celu,

To kroczenie do przodu mimo przeszkód wielu.

 

Wytrwałość idzie zawsze w parze z wiernością,

Ona musi się zmierzyć z niejedną trudnością.

 

Droga wytrwałości zna cierpienie, wyczerpanie i upadki,

Nie można się nimi zrażać, ale powstać i koniec gadki!

 

Fundamentem wytrwałości jest silna wola człowieka,

Ją trzeba trenować i niech nikt z nas z tym nie zwleka!

 

Jej wrogami są nasze ustępstwa i zniechęcenie,

Brak konsekwencji oraz zniecierpliwienie.

 

Bez wytrwałości człowiek nie dojdziemy do nieba,

Więc się od zaraz w niej ćwiczyć trzeba!

 

 

Berlin, dnia 9.01.16                      mr MSJ Danuta

Ostatnio dużo granic nam z naszych map poznikało -

To wielu z nas swobodę w podróżowaniu po świecie dało.

 

Teraz możemy sobie po nim jeżdzić do woli -

Bo granic już nie ma i żaden strażnik tam nie stoi.

 

Obecnie poznikały nam nie tylko granice państwowe,

Ale co dla nas niebezpieczne -  te nasze życiowe.

 

Dzisiaj moda na przekraczanie norm i granic nastała,

Nasza cywilizacja demokratycznie o tym zdecydowała

 

Wiemy jak to naszej ziemskiej egzystencji szkodzi,

Gdy na przykład rzeka ze swoich granić wychodzi...

 

Brak respektowania przez ludzkość granic moralności,

Doprowadziło dzisiejszy świat do wielkiej bezbożności.

 

Współczesny człowiek chce życia bez ograniczeń,

Pełnego atrakcji, wszelkich swobód  i urozmaiceń.

 

Dzisiaj już nawet dzieci zaciekle o swoją „swobodę“ zabiegają,

Rodziców „terroryzują“, gdy oni im jakieś warunki stawiają.

 

Bezgraniczność, to cel niejednego dzisiaj człowieka,

Który bez Boga żyje i do Niego się nie ucieka.

 

Granicami dla naszej ludzkiej „normalności“

Są przykazania dane nam z wysokości.

 

Te granice dają nam poczucie pewności i bezpieczeństwa,

Tego potrzebuje każdy z nas, a szczegolnie nasze maleństwa,

 

One nas mają chronić przed dostępem złego,

Na zgubę ludzką nieustannie czyhającego.

 

Nasze nagminne przekraczanie granic rozsądku i głupoty,

Doprowadziło nasze pokolenie do jego duchowej ślepoty.

 

Owoce tej naszej ślepoty widać dziś na każdym kroku,

Człowiek się temu przygląda i często doznaje szoku!

 

My dzisiaj  nawet granice życia i śmierci sami ustalać chcemy,

W decyzje Boga w tej sprawie coraz częściej ingerujemy.

 

Panie Jezu, obdarz rozsądkiem to nasze pokolenie,

i nie dopuść do tego, aby kierowało nim zgubne złudzenie.

 

Tak nam dopomóż Panie Boże Wszechmogący,

 w Trójcy Świętej Jedyny i wszyscy Święci. Amen.

 

Berlin, dnia 1.12.14.                                           mrMSJ Danuta

Nasz dzisiejszy świat rozpędził nam się niebywale,

On tej prędkości nadal nabiera i mało mu jej stale. 

 

Pędu nabrała dzisiaj cała ludzkość naszego globu,

Zdaje się, że na jego wstrzymanie nie mamy sposobu.

 

My wszyscy obecnie swój czas skrupulatnie liczymy,

I przez to wokół siebie prawie nikogo i nic już nie widzimy.

 

Dziś wszystko wokół nas kręci się z ogromną szybkością -

Nie nadążając myśleć - działamy z oczekiwaną uległością...

 

W tym wielkim pędzie za mało wstecz się oglądamy,

Na analizę swego życia czasu prawie nie poświęcamy.

 

Współczesny człowiek pędząc do autobusu czy tramwaju,

Nie jest w stanie dziś zauważyć co rośnie w miesiącu maju.

 

My dziś najczęściej „na prędko” coś gotujemy,

Siadamy gdzie popadnie i w pędzie to jemy.

 

Dzisiaj czas nas wszystkich ściga - my go gonimy,

Ale czy przez to choć trochę go wydłużymy?

 

Spieszymy się podczas modlitwy i w czasie chodzenia,

Właściwie wszystko robimy dzisiaj bez wytchnienia.

 

Biegamy w pracy, biegamy w domu,

Jednak ten pośpiech nie służy nikomu.

 

Naszemu pokoleniu brakuje dziś harmonii i równowagi

Walka o to powinna stać się dla nas sprawą wielkiej wagi.

 

„Złodziei naszego czasu” musimy dziś demaskować,

A z ich usług stanowczo i konsekwentnie rezygnować.

 

Pomyślmy, czy my za dużo sobie nie planujemy?

Na ile w tych naszych planach na Boga się zdajemy?

 

Zaufajmy Bogu i swój  czas oddajmy w ręce Jego,

A niebawem doznamy łaski życia spokojniejszego.

 

Tak nam dopomóż Panie Boże Wszechmogący,

w Trójcy Świętej Jedyny i wszyscy Święci. Amen

 

Berlin, dnia 26.10.14                   mrMSJ Danuta

My dzisiaj w czasach wielkiego zamętu żyjemy -

Przez to coraz to mniej widzimy, słyszymy i czujemy...  

 

Pamiętajmy, że w zamęcie trudno rozpoznać przeciwnika,

On chętnie działa w ukryciu, swego obnażenia się unika.

 

W nim niebezpieczeństwa nie spostrzegamy

I w ten sposób łatwo w różne pułapki wpadamy.

 

Żyjemy w erze wartości i wzorców pomieszania,

niepewni jesteśmy nawet  swego własnego postępowania.

 

Ludzkie normy nieustannie się zmieniają.

Jakże one często same sobie zaprzeczają?

 

Co jeszcze wczoraj za dobro było uważane,

Dzisiaj jest po macoszemu traktowane.

 

Co kilka dni temu dla świata czarnym było,

Dla współczesnych ludzi do białości się oczyściło.

 

Nasze pokolenie dzisiaj zuchwale to podważa,

Co Bóg od zarania dziejów za dobre uważa!

 

W zamęcie człowiek potrzebuje stałych punktów odniesienia,

Tych musimy się uchwicić, aby dojść do swego zbawienia.

 

Tymi punktami jest Bóg i przykazania Jego,

Dane nam jako rękojmia dla ratunku naszego.

 

Na sianiu zamętu przeciwnikowi naszego zbawienia zależy,

On na swój spryt stawia i w swoje zwycięstwo wierzy.

 

On w przykazania boże przebiegle i celnie uderza

I do zatracenia naszej orientacji w tym chaosie zmierza.

 

Panie Jezu, racz oczyścić ten świat z jego wielkiego zamętu,

Aby się dla niego nie stał przyczyną niszczycielskiego fermentu.

 

Ferment, to kwaśny owoc działania złego,

Na nasze dusze pułapki zastawiającego.

 

Tak nam dopomóż Panie Boże Wszechmogący,

w Trójcy Świętej Jedyny i wszyscy Święci. Amen.

 

Berlin, dnia 10.10.2014.

mrMSJ Danuta

„Bóg sprzeciwia się pysznym",
zarówno tym odzianym w jedwab,
jak i tym w łachmanach (Jk 4,6);
 
Pycha powodem buntu szatana wobec Boga się stała,
To właśnie ona jemu łaskę przebywania w niebie odebrała.
 
Pycha również do upadku nas ludzi doprowadza,
Bo Woli Bożej nie służy, ani się z nią nie zgadza.
 
Ten, który w swoim sercu pychę gości,
Ten nigdy nie dojdzie do świętości.
 
Ubogimi w duchu są ci, którzy pychę odrzucają,
Oni są tymi, którzy od Boga łaski odbierają.
 
Pycha siebie na pierwszym miejscu stawia,
Ona o swoje imę dba i je chętnie wysławia.
 
Pycha najczęściej swoją dobroć ma na względzie,
Ona lubi zajmować miejsce w pierwszym rzędzie
 
Pycha jest o swojej racji przekonana,
Ona przed nikim nie zegnie kolana.
 
Pycha każdego z nas po kolei dotyka -
Ona nam często spod kontroli umyka.
 
Pycha jest wrogiem wszelkiej jedności,
Ona nie lubi podporządkowania, ani uległości.
 
Pycha lubi wywyższać się nad drugimi,
Ona nie przystaje z ludżmi pokornymi.
 
Pycha i duma z sobą się zgadzają
Oni pokorę i skromność za nic mają.
 
Pycha lubi w swoim ręku trzymać berło panowania,
Ona potrzebuje dla siebie poklasku i uznania.
 
Pycha jest cechą współczesnej ludzkości -
Która przesadnie liczy swe własne możliwości.
 
Współczesni ludzie mają o sobie wielkie mniemanie,
I skrzętnie ze swego życia wyrzucają Ciebie Panie.
 
To pycha podpowiada nam, że damy sobie radę bez Ciebie,
To ona nam każe na Twoim Boże miejscu stawiać samych siebie.
 
Panie Jezu, uwolnij z pychy to nasze pokolenie,
Aby z jej powodu nie poszło na wieczne zatracenie.
 
Tak nam dopomóż Panie Boże Wszechmogący
w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci.

Amen.

 

 
Berlin, dnia 1.12.13                                                                           mrMSJ Danuta

 

 

Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości -
Rozpal nasze zimne serca płomieniem jej żarliwości.
 
Te nasze zimne serca potrzebują ciepła Serca Twego,
Aby nie zamarzły na drodze zbawienia swego.
 
Tego ciepła  w Twym Sercu wystarczy dla każdego,
ogrzać się Twoją, Jezu, miłością spragnionego.
 
Twoje otwarte Serce czeka na nas dniem i nocą,
Ze swoim miłosierdziem - niezbędna dla naszego zbawienia pomocą.
 
Abyśmy do Niego weszli i się ogrzali
I to ciepło bardziej zmarzniętym od nas przekazywali.
 
Aby i ich wiara z każdym dniem wzrastała
I łaskę zbawienia wszystkim ludziom na świecie wyjednała.
 
Przed wejściem do Tego Serca nikt z nas lękać się nie potrzebuje,
Że go Pan Jezus oceni - czy wylegitymuje.
 
On nie patrzy w jakiej szacie do Niego wchodzimy,
Bo wchodząc tam, Jego miłością nasze szaty wybielimy.
 
A zwiedzając  Jego Serca wnętrzności,
Odkryjemy, ile w Nim dla nas miłości.
 
Miłości, która niebo nam otworzyła
I wieczny w nim byt  każdemu z nas zapewniła.
 
Jezu, za Twoje gorejące miłością Serce, dzięki Tobie składamy-
Wdzięczni jesteśmy, że Boga z takim Sercem mamy!
 
Amen.
 
Berlin, dnia 21.03.12.

mrMSJ Danuta

Zróbcie Mu miejsce Pan idzie z nieba,
Pod przymiotami ukryty chleba.
Zagrody nasze widzieć przychodzi
I jak się Jego dzieciom powodzi.

Jest w naszym kalendarzu taki dzień wspaniały,
W którym Jezusowi okazuje się dużo chwały.
 
Tym dniem jest czwartek - Boże Ciało -
Ono się za nas na śmierć krzyżową wydało.
 
Tego dnia Jezusowi z kościoła wyjść pozwalamy,
Tego dnia Bożego Słowa z otwartoscią słuchamy.
 
Pan Jezus na to święto rok cały czeka,
Bo On pragnie bliskości człowieka.
 
On ulicami naszych wiosek i miast z radością kroczy,
Aby zobaczyć nasze problemy na własne oczy.
 
On tego nie zamierza czynić z ciekawości,
Ale ze swojej do człowieka nieskończonej miłości.
 
On w tej procesji nie chce tylko należnej Jemu czci odbierać,
Ale nam błogosławić i w naszych troskach nas wspierać.
 
Moc Najświętszego Sakramentu jest niebywała,
Ona niejednego człowieka już zdumiała.
 
My Jego mocy często nie doceniamy
I zbyt rzadko z niej korzystamy...
 
Współcześni ludzie w okultyźmie jej szukają –
O mocy Najświętszego Sakramentu zapominają!
 
Dzisiejszy świat coraz to mniej czci swemu Bogu oddaje,
On nowocześniejsze wartości za swoje uznaje.
 
On przeciwnikowi swojego zbawienia hołduje,
A że Boga tym rani – wcale się nie przejmuje.
 
Panie Jezu, w promieniach Miłosierdzia Twego
Stawiam nasz brak uszanowania Sakramentu Najświętszego.
 
Niech one nasze sumienia wypalą do czystości,
Aby człowiek zobaczył, ile ku niemu tkwi w Nim miłości.
 

Amen.

 

Berlin, dnia 27.06.13                                     

mrMSJ Danuta

„Otworzyłem swe serce jako żywe źródło miłosierdzia,
niech z niego czerpią wszystkie dusze życie,
niech się zbliżą do tego morza miłosierdzia z wielką ufnością.
Grzesznicy dostąpią usprawiedliwienia, a sprawiedliwi w dobrym utwierdzenia.”  
                                                                                   (Dzienniczek św.s.Faustyny1520).

Istnieje takie jedyne w swoim rodzaju źródło na tym świecie,
Z którego zamiast wody łask miłosierdzia zaczerpnąć możecie.
 
Ono z przebitego włócznią Serca Jezusowego wypłynęło,
Właśnie stamtąd swój początek Miłosierdzie Boże wzięło.
 
Opatrzność Boża to sprawiła,
Że człowiekowi otworzyć je pozwoliła,
 
Aby on je z bliska ujrzał, zbawczych strumieni dotknąć zdołał
I o ratunek dla siebie i innych w jego głębinach głośno wołał!
 
Łaski z tego zródła czerpie się naczyniem ufności -
Zanurzając je w nim przekonamy się o jego głębokości.
 
Miłosierdzie potrzebne jest człowiekowi każdemu,
Tak dzisiaj o swojej samowystarczalności przekonanemu.
 
Bez niego sami zbawić się nie jesteśmy w stanie,
Dziękuję Ci za to, że całą ludzkość nim ogarniasz Panie.
 
Kto z tego zródła zaczerpie dozna uzdrowienia,
A swoją duszę doprowadzi do jej zbawienia.
 
Są dusze, które Jezusa zasmucają –
To te, które od Niego mało żądają...
 
Pragnieniem Jezusa jest dawać wiele,
Uzdrawiać nas wszystkich tak na duszy jak i na ciele.
 
Najwięcej łask wyprosić u Niego ci ludzie zdołają
Którzy bezgranicznie Jego miłosierdziu zaufają.

Niech każdy z nas czerpie nieustannie z tego żródła łask niezgłębionego -
Bo ono jest jedynym ratunkiem dla człowieka grzesznego.
 
Pan Jezus św. Faustynie powiedział. że spokoju na tej ziemi nie zaznamy,
Dopóki do Miłosierdzia Bożego się nie zwrócimy i Jemu nie zaufamy!
 
Panie Jezu, w strumieniach krwi i wody tryskających z Serca Twego,
Zanurzam każdego człowieka Twego miłosierdzia potrzebującego,
 
Niech one nas z naszych win i nieprawości skutecznie oczyszczają
I o swej mocy każdego współczesnego człowieka przekonają.
 
O Krwi i Wodo, któraś wytrysnęła z Najświętszego Serca Jezusoawego
Jako zdrój miłosierdzia dla nas – ufamy Tobie!

Berlin, dnia 29.04.2013.                                                          

mrMSJ Danuta
 

Wchodząc do kościoła z radością na kolana padam
I w ten sposób Jezusowi obecnemu w Tabernakulum swój hołd składam.

W Jego pobliżu zawsze czerwona lampka się świeci,
Ona wskazuje mi Chrystusa - to znak rozpoznawczy dla Jego dzieci.

On pod postacią chleba już od 2000 lat tam przebywa,
Czuje się w nim samotny – tej prawdy przed światem nie ukrywa.

On na nasze odwiedziny dniem i nocą czeka,
ale również i je uzależnił od wolnej woli człowieka.

Jak trudno uwierzyć dzisiejszemu człowiekowi Panie,
Że nie w pałacu, ale w Tabernaklum masz swoje mieszkanie.

Moja dusza za każdym razem wielce się raduje,
Gdy kapłan Pana Jezusa z Tabernakulum wyjmuje,

Nasz Pan na takie wyjście nieustannie czeka -
Bo On pragnie być bliżej każdego człowieka.

On uwielbia być w Monstrancji wystawiany
I przez nas, najzwyklejszych ludzi, odwiedzany i adorowany.

Wielu ludzi nie zwraca uwagi na Niego,
Króla w kawałku powszedniego chleba ukrytego.

Mało kto z nas z tego sprawę sobie zdaje,
Że swoją obojętnością nieustannie wielki ból Jezusowi zadaje.

My, ludzie, Chrystusa najbardziej tym uszczęśliwiamy,
Gdy nasze własne serca na Tabernakula dla Niego zamieniamy.

On w takim Tabernakulum najlepiej się czuje,
Tam każde nasze najcichsze westchnienie niezwykle Go raduje.

W ludzkim sercu przebywać jest rozkoszą dla Jego
Tak naszej szczerej miłości spragnionego.

Stamtąd najwięcej uczynić może
Każdego z nas Swoim pokojem obdarzy i łaską wspomoże.

Jego moc jest niebywała -
Wiele cudów już na świecie zdziałała!

On pragnie takich cudów dla nas nieustannie dokonywać,
Mamy Go tylko o nie prosić i Jego Imienia odważnie wzywać.

Mamy z ufnością dziecka przychodzić do Niego,
Króla Miłosierdzia wTabernakulum dla nas zamkniętego,

Tabernakulum, na które coraz mniej uwagi zwracamy,
Któremu dzisiaj nawet należne Jemu miesce zabierać się odważamy.

Wielki smutek moje serce odczuwa,
Gdy ktoś w kościele Tabernaklum z centrum na bok przesuwa...

To dla mojej duszy wielka katusza,
Gdy Boga do takiej przykrej przeprowadzki się zmusza.

Już kilka razy wchodząc do kościoła musiałam zadać sobie pytanie:
„Dokąd przeniesiono Ciebie mój Panie?“.

Serce mi podpowiada, że centrum należy się Chrystusowi,
Naszemu Zbawcy i największemu z królów Królowi.

Panie Jezu –  ja życzęTobie z serca całego,
Dla Twego Tabernakulum w kościele miejsca najgodniejszego,

Z którego będziesz mógł nas Swoim wzrokiem obejmować,
Dłonią błogosławić i Miłosierdziem na każdego z nas promieniować.

Amen.

Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci.

Berlin, dnia 19.04.2013                                                                     

mrMSJ Danuta